Als ik mijn tien-jarige zelf nu zou spreken weet ik nog precies hoe zij zou zijn. Als je zou vragen wat wil je later worden? Was mijn antwoord steevast: juffrouw. Nu heb ik de pabo geprobeerd en was het drie keer niks voor mij. Die kleine kinderen in een klas waren superleuk en geweldig maar zodra k een hele week met die duvels, excuus kindertjes in een klaslokaal zat werd ik gek van al die regeltjes die er bij de pabo in je hoofd werden gedreund en ben ik uiteindelijk met de opleiding gestopt. Jammergenoeg. Heb later nog geprobeerd de opleiding op te pakken maar mijn nonchalante houding van die tijd hield mij een beetje tegen ookal wens ik nu wel dat ik beter mijn best had gedaan om toch de opleiding af te maken.
Fast forward.
Tot ongeveer zo een twee jaar geleden had ik sterk de ambitie om door te groeien in het vak waarin ik zat. Bij mijn huidige baan was er geen mogelijk om nog verder te groeien dus had ik al heel sterk het gevoel dat ik daar snel zou weggaan. Toen werd ik zwanger. Buzzkill zou je denken. Nee helemaal niet ik heb altijd kinderen gewild. Al snel kwam mijn oermama naar boven, ik wil niet meer werken. Eigenlijk helemaal niet meer. Ik wil thuis zijn en voor mijn kinderen zorgen. Nu werk ik nog full time vier dagen in dezelfde zaak maar eigenlijk zou ik gewoon drie dagen parttime willen werken en als de financiën het toelieten dus helemaal niet meer. Maar ach vind maar eens een huis in Amsterdam zonder vast contract, salaris van tien keer de huur of minstens 5 kinderen. Tot die tijd zal ik hard zoeken en hard sparen ook zodat ik op een dag toch mijn droombaan full time kan beoefenen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten