From now on I will have a weekly column on the blog.
It will be in Dutch as a can express myself much better that way.
Ongeveer twee maanden geleden ben ik bevallen van een gezond meisje genaamd Aurora.
Superblij om mijn kindje eindelijk te ontmoeten en opgelucht dat ik eindelijk niet meer zwanger was en weer echt mobiel kon zijn.
Op zich had ik geen zware bevalling, naar mijn mening het was alleen even schrikken voor mij toen Aurora vast bleek te zitten met haar schouder.
Uiteindelijk werd Aurora geboren en was alles goed, het loopt soms slechter af.
Ik heb verhalen gehoord dat ze schoudertjes van baby's moeten breken in zo een geval.
Al dat vond ik nog allemaal meevallen totdat mijn kraamweek echt begon.
Om te beginnen wilde Aurora geen borstvoeding, dat vond ik verschrikkelijk het voelde als een afwijzing.
Ze ging letterlijk met mij op de vuist als die borst tevoorschijn kwam.
De boodschap was zeker duidelijk.
Dus dan maar direct op flesvoeding.
Nu bleek Aurora een hele gierige drinker te zijn waardoor ze vanaf dag drie al last had van darmkrampjes.
Je raad het al, geen slaap 's nachts en een baby die continu getroost wil worden.
Ze wilde niet alleen zijn waardoor zij ook niet alleen wilde slapen.
'Hoe slaapt je baby?'
Nou komtie hoor
Dit is dus het punt waar ik mij zo aan irriteer.
Het is een veelgestelde vraag dat snap ik heus wel, ik vind de vraag nooit vervelend alleen wel de reactie die ik krijg wanneer ik zeg dat ik met mijn baby slaap.
'Oh is dat niet gevaarlijk?'
'Nou je mag wel je best doen om dat af te leren'
'Vind je dat wel verstandig?'
En de mooiste reactie was toen ik in de wachtkamer van het ziekenhuis was: 'wat egoïstisch eigenlijk'
Het kwam van een vrouw die zelf hoogzwanger was.
Nadat ik van mijn shock bekomen was vroeg ik hoeveel kinderen ze al had.
Toen ze zei dat het haar eerste was vertelde ik dat ze aan mij moest denken na haar zoveelste gebroken nacht en je huilend met je baby in je armen om 1 uurtje slaap vraagt.
Maar dat terzijde.
Ik dacht bij mezelf van is een paar uur slaap teveel gevraagd?
Ben ik inderdaad egoïstisch dat ik in plaats van mijn kind in bed te doen en anderhalfuur slaap te hebben, haar meeneem in mijn bed en ik makkelijk vijf uur achtermekaar slaap en soms nog wel langer.
Ik denk dat menig jonge moeder lees: elke moeder jaloers zou zijn over het aantal uur slaap wat ik soms krijg.
Maar moet ik dan alles opofferen inclusief mijn mentale gezondheid voor mijn kind?
Nu hoor ik die oermamas volmondig ja roepen.
Ik zeg zelf nee.
Einde van de dag ben ik verantwoordelijk voor dit lieve kleine hummeltje en vind ik dat ik voor mezelf moet zorgen zodat ik goed voor haar kan zorgen.
Zij heeft niets aan een mama die oververmoeid, depressief en vooral chagrijnig aan het worden is.
Hoeveel vrouwen hebben vandaag de dag wel geen postnatale depressie?
Tuurlijk geef je alles wat je kan voor je kleintje en wordt je een soort amazone wat betreft het beschermen van je kindje.
Alleen vergeet niet voor jezelf te zorgen in de tussentijd.
P.S. Het is trouwens ook superfijn om 's avonds te knuffelen met je kleintje.
