Mijn broer kreeg een beroerte..

In de war was ik toen om half twaalf s avonds de telefoon overging, dat mijn broer een beroerte had gehad en ook nog eens achter het stuur.

Ik kon het niet geloven toen ik het hoorde, mijn broer een man van 43 jaar had een herseninfarct gehad. Kon dat al op die leeftijd? Pijnlijk wordt bewezen van wel dus. Ik had het liefst die nacht gelijk naar het ziekenhuis mee willen rijden maar ik dan heb je nog je hummeltje van negen maanden nog in bed liggen en realiseer je dat dat nu niet mogelijk is. De volgende dag kon mijn moeder oppassen nadat zij zelf op bezoek was geweest. Onderweg naar het ziekenhuis voelde ik al waarom ik niet van ziekenhuizen hou, zelfs tijdens mijn bevalling had ik altijd het gevoel van ok baby zo snel mogelijk eruit dan mag ik hier weer weg. Zenuwachtig liep ik door de gangen van het kille VU ziekenhuis en loop ik de kamer binnen van mijn broer. Daar zat hij dan. Verslagen. Onze grote broer, onze bodyguard, onze grappenmaker. Verslagen. Ik wist niet zo goed wat ik moest zeggen dus ik vroeg maar hoe het ging. Teneergeslagen deed z'n schouders omhoog en zei: t gaat. 

Daarna zijn mijn familie, vrienden en ik dagelijks bij hem op bezoek geweest. Omdat hij niks van zijn mobiliteit is verloren alleen zijn spraak kan je zeggen dat het bij hem niet zo erg is afgelopen. Iedereen kent vast de horrorverhalen van mensen na een beroerte: scheve gezichten, geen gevoel en zelfs niet meer kunnen lopen. Dat is bij hem dus niet het geval. Het spraakgedeelte in zijn hersenen is beschadigd geraakt na het herseninfarct.

Gevolgen bij ons.

Sinds het ongeluk gebeurd is ben ik niet gaan werken, ik kon het fysiek en mentaal eigenlijk niet eens opbrengen. Ik ben nog een dag proberen te gaan werken maar wanneer je de hele dag het gevoel hebt dat je klanten een klap wilt verkopen en niks op het werk nog echt belangrijk vindt dan heeft het niet echt nut. Ook zonder werk was ik uitgeput. Wij gaan dagelijks naar het ziekenhuis en aangezien mijn oppas (lees: mijn moeder) ook meeging moest mijn kleine meid ook mee op sleeptouw. Nu was dat niet zo erg voor mijn broer want hij was blij haar te zien en zij was ook duidelijk enthousiast haar liefste oom ook weer te zien nadat zij hem normaal bijna dagelijks zag. Maar wat ben ik toch uitgeput na zo een dag. Waar zij normaal ook hele nachten doorsliep wordt zij nu 's nachts meerdere keren wakker en wil dan perse bij mij in bed liggen. 

Wat nu?

Het gaat nu wel beter met mijn broer, hij moet alleen blijven oefenen met praten en wij merken ook wel dat het steeds beter en beter gaat. Wij zijn gewoon heel dankbaar dat hij nog mobiel is en vooral dat hij er nog is.

X Deb.