Bij de eerste paar weken steeds in de spiegel kijken, zie ik al wat? Of was dat de baby die bewoog? Terwijl je maag aan het rammelen was.
Die groter wordende buik en die groeiende baby die erin zit, hoe zal hij eruit zien?
Op gegeven moment gaat die broek niet meer dicht en van binnen denk je het wordt nu echt.
Of je er nou blij of verdrietig van wordt je zal toch aan de zwangerschapskleding of een paar maatjes groter. De twijfel of je nou zwanger bent of niet is er nu niet meer, je hebt een zwangere buik.
Mensen die in een drukke tram naar je kijken en je niet vragen of je wilt zitten en jij dan maar brutaal vraagt of je mag zitten want ja jij hebt een baby in de buik.
Zal ik dat voor je doen? Heb je nog wat nodig? Je begint eraan te wennen dat iedereen je wilt helpen en voor je wilt zijn.
De laatste weken heb je het wel gehad met die zwangere buik, zit alleen nog maar in de weg en wat is het toch allemaal zwaar.
Ik kan niet wachten tot de baby er is en wanneer ik ook weer vrij kan bewegen.
Nu een paar maanden verder sta ik buiten, baby is thuis.
En dan ben je ineens weer overal alleen.
Ik mis het, ik mis het zwanger zijn en ja, ik mis ook de buik.
Want wat was het toch fijn om mijn beste vriendin elke dag en de hele dag bij me te hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten